Προπτυχιακές Σπουδές/06TT10

Όταν η διεθνής πρακτική στο πεδίο των εικαστικών τεχνών εκρήγνηται διαρκώς προς όλες τις κατευθύνσεις, συμπεριλαμβανομένης και της «παρωχημένης» ζωγραφικής, πώς, στην οργάνωση ενός εικαστικού μαθήματος, ορίζεται ένας ελάχιστος όγκος γνωστικών αγαθών ή δεξιοτήτων προς κατάκτηση, μια «αρχή, μέση και τέλος»;

 

Το ερώτημα μάλλον δεν μπορεί να απαντηθεί παρά με άλλα ερωτήματα. Όσο και αν η εφαρμογή ενός «δοκιμασμένου» μοντέλου, με στοιχεία του λεγόμενου «ακαδημαϊκού» ή «Bauhaus» ή «της αποδόμησης» κ.ο.κ., φαίνεται να ενισχύει την πιθανότητα του αρκούντως «contemporary» ελκυστικού οπτικού προϊόντος (και της αντίστοιχης τόνωσης του ηθικού φοιτητών και διδασκόντων), το ζητούμενο είναι πρωτίστως η «εμπειρία του εργαστηρίου». Μέσα στο οποίο συγκροτείται το βλέμμα του εικαστικού, όπου η προσωπική επιθυμία, o πειραματισμός, η επιτυχία και το ατύχημα συνδιαλέγονται με την ιστορική αναφορά και τη σύγχρονη εικαστική και πολιτισμική συνθήκη.

 

Διαλέξεις-συζητήσεις με στόχο την υπέρβαση του φόβου για τον «ερμητικό» χώρο της τέχνης, παρουσιάσεις-συζητήσεις μικρών θεμάτων σε σχέση με τις προσωπικές τους επιλογές στα εικαστικά από όλους τους φοιτητές και ―βεβαίως― πειραματισμοί με υλικά-διαδικασίες και επεξεργασία μικρότερων ή μεγαλύτερων προσωπικών «project». Κάθε μία/ένας φοιτήτρια/τής, συνομιλώντας με τη διδακτική ομάδα, συγκεκριμενοποιεί τη λογική και τα μέσα της κάθε δουλειάς και ορίζει τη διακύβευση.